B’Dul

In 1978 Marguerite van Geldermalsen ended up as a tourist in Petra and would never leave again. On the site she teaches Mohammad Abdallah, a Bedouin Souvenir Vendor, whom she soon marries. Together they make a home in a 2000 year old cave, together they got 3 children and she became the nurse of the community who lived on the site. Through the life story of Marguerite, we see a fundamental cover of life on the Petra site, where until recently several Bedouinen tribes lived in the midst of the ruins of the civilizations that Petra populated for centuries. Since the 1980′s spectacular activities, the Bedouins from the site have been removed and were assigned a place in a new settlement Umm Sayhoun (° 1985), near Petra. The Bedouins who lived as nomadic people in this region were forced to adopt a sedentary way of life. A way of life that is not in their blood and thus not as easy as planned. This story proves that heritage goes beyond stone and dust, and that the person who lives her can not be seen loose, and therefore deserves equal attention and care.

In 1978 belandde Marguerite van Geldermalsen als toeriste in Petra en zou er nooit meer weggaan. Op de site leert ze Mohammad Abdallah, een Bedoein Souvenierverkoper, kennen, waarmee ze kort nadien trouwt. Samen maken ze een huis in een 2000 jaar oude grot, samen kregen ze 3 kinderen en zij werd de verpleegster van de gemeenschap die leefde op de site. Via het levensverhaal van Marguerite krijgen we zicht op een fundamentele omslag van het leven op de site Petra waar tot voor kort diverse Bedoeienenstammen leefden temidden de ruïnes van de beschavingen die Petra eeuwenlang bevolkten. Sinds de toeristische activiteiten er vanaf de jaren ‘80 spectaculair toenamen werden de Bedoeïenen van de site weggehaald en kregen zij een plaats toegewezen in een nieuwe nederzetting Umm Sayhoun (°1985), vlakbij Petra. De Bedoeïenen die al die tijd als nomadisch volk leefden in deze regio werden gedwongen een sedentaire levenswijze aan te nemen. Een levenswijze die niet in hun bloed zit en dus niet zo makkelijk verloopt als gepland. Dit verhaal bewijst dat erfgoed over meer gaat dan stenen en stof en dat de mens die haar bewoont daarvan niet los kan worden gezien, en dus evenveel aandacht en zorg verdient.